Kabali- A misfit?

Was it a misfit? This is what I felt when I saw the costumes of Kabali and others in the flashback part. I might have gone overboard in my thoughts, since I’m not a fashion trend follower. 

From the initial scenes, we see Kabali was imprisoned in 1991, so the flashback time period is roughly 1989 and 1991. I was a 1980’s kid, so I don’t exactly remember the trend then, but with my little first-hand information, I have not seen bell-bottoms in late 1980’s, which might have went off-trend in mid 1980’s. And, so are step-cutting hair style, long collared shirts with large imprints.

To get the sense of the then trend, let’s see some of the 1980’s film.

Although Rajinikanth hairstyle is associated with paratai, his hair was not initially wavy. It was long hair, but had a oily look with a side-swept (vagudu ). During Viduthalai (1986) and Vellaikaran (1986) the hair went colored and wavy, still with side-swept. In Oorkavalan (1987) and Manithan (1987) the front portion (Crown?) went upwards (thuki sevuradu). Guru Sishyan (1988) was a complete make over; he got that trademark “M” in the front, which he was maintaining till Padayappa (1999), then moved to wigs. Let us check with Kamal Haasan, his last film with the step-cutting hairstyle was Varumaiyim Niram Sigappu (1980), after this he changed to a style, what was then known as “disco”. He sported the disco until 1987 (Per Sollum Pillai & Nayagan). 

So 1989’s Kabali and his associate’s hairstyle is a misfit (Enna oru kandupidippu).

Now the dress, the bells, long collars, large print shirts went off-trend in early 1980’s. During Adutha Varisu and Thai Veedu (1983) period, it was parallel straight fit pants, rather than bells. As years went by, the pants became much tighter and skin fit (Aboorva Sagodarargal – 1989). A brief period of baggy pant was trended in few Rajanikanth films (Raja Chinna Roja & Mappillai) in late 1980’s.

OK, now the Kabali shown in the flashback is not 1990’s, but early 1980’s.

Your mind voice- Aduku enna ipo.

Seven Days..

Monday

You should be tensed, bit nervous, restless. You should be in hurry. You should feel guilty of not doing anything on Sunday. You shouldn’t crack jokes. You shouldn’t update your Facebook status, even if you do, you should update that you are commuting to office or something about Monday blues. So all day you must maintain the same feeling. At the end, you should think “how long… still four days left”.

Tuesday

This part of the day you should show a sign of relief. Depending on how bad or good Monday went, you should pace Tuesday. Your life suddenly will turn normal (if your boss had appreciated your “Monday chorus”) or more aggravate (if Monday had went bad).

Wednesday

This is when you think “Haa half week over”. You can be generous in your social media posts. You think to call your parents, but you won’t. You’ll feel more dedicated to work. You’ll be a proud workaholic.

Thursday

Someone in your office will say “..weekend started”. Your parents will call you, but you’ll say that you are busy with office. You should discuss about films which are going to be released on Friday. 

Friday

While your team is in weekend mood, you must show yourselves as a dedicated worker, who cares for work more than leisure. You’ll say “Work first, fun later”. You’ll get an urgent client call in the evening and more work will be scheduled for Saturday. In all this tension, you’ll forget to book tickets and your spouse is very angry at you.

Saturday

You’ll go to office, venda veruppa, thinking you’ll wind up everything soon and go home. Your friends will kadupethify with their social media status. In home, you’ll convince your spouse that you both will go to beach or somewhere to eat on Sunday afternoon.

Sunday

You wake up at 1 PM. Eat noodles and watch TV. You both say to yourselves “Next week sure will go out”.

***

**Above image collage by the blogger. This by any means doesn't support Trump.

Kabali.. Ka Ba Li

First this is not a review. So don’t expect marks or scores like 1.34, 2.75 from me. Then, you must have seen this film before reading it as it may have spoilers.

If you had watched this film in the first day and had FB’d or tweeted it as mokka padam, then you had criticized this film emotionally, because you had spent a considerable amount of money, you may not be a die-hard Rajini fan, probably you got your ticket from your work place, or you had taken the tickets using your influence. So either, you must have got it too easy or too difficult. And, along with the hype you went to see the movie. You expected something, but you didn’t get, you vented your frustration as “mokkai or sappa padam”. Fair, you got your teeth and freedom.

Now, I’m not going to defend the film, nor bash the film or you with your choosiest “mokkai” kind of words. As all films do, this does have its share of slipups. This is not Godfather, Ranjith is not Coppola and Rajani is not Brando. It sure lacks in cinematic experience and there is “logic idikuradu” in many scenes, example- Bangkok to KL via car. 18+ hours via road, OK, but Yogi calls Kabali as “Appa” only when they reach KL! OK, this may be to to get the scenic Petronas tower in the intermission shot. I’m not going to go into all the “logic idikuradu” of this movie, because that is not the purpose of my writing.

"KL Petronas Tower to Tamil cinema has become synonymous to what Paris Eiffel tower is for Hollywood films. In any given scene, every window will lead to the tower"

Malaysia disconnect

First is the cultural disconnect, most of Tamils in Tamil Nadu are unaware of the Malay Tamil culture and their distinct dialects. As a “Rajini movie audience” we are not supposed to learn something from his films. Ranjith gave a heads-up that this is not a regular Rajini film, but audience should have been educated (or talked more on the premises) prior to the release. Instead all they did was to create the hype. Now we are into the 4th day of the release and the FDFS enthusiasm dust is settled, this disconnect should not be a concern as people now watch with less expectations.

Characterization

In a superstar film, Rajini is the ONLY character and the antagonists along rest of the characters are not so important, this was in his Baasha days, but not anymore. Kumutha character is developed via the hallucinations of Kabali, which becomes a strong character. Yogi, makes as a strong character too, as she travels with Kabali in more than half of the film. Now, look at other supporting actors, Jeeva- I didn’t feel for him when his hand was cut, nor laughed for his comic-part. With this so-called comic-role he beats the shit out of Velu!. If you don’t get confused with Loga, Veelu and the car parking security (what his name) in the flashback and connect them back to present day story then I tip my hat to you as you got sharp reflections and recognizing skills.

Another character is Kumaran, such an important character, but his vengeance with Kabali is only portrayed in dialogues, not in visuals. There is not much screen space for him before he points the gun against Kabali. In line with Amutha and Yogi, Ameer is a saving grace.

Antagonists- Who are they, the prime player is Tony Lee, a Chinese. He looks like a Gangam Style guy! Post-Padayappa, this seems to be an issue with Tamil directors to cast a right antagonist to Rajini. Tony is not the right cast, but the catch is who\how to point when the protagonist speaks about Chinese oppression on Malay Tamils. I don’t know the answer. Or maybe that’s why Veerasekaran character was there to play a second fiddle against Kabali!

Poetic!

There is a quest of Kabali to find Amutha, it might look bit jarring, but this is where Rajini scored his brownie points. Some say the reunion of Kabali and Amutha is poetic. I wouldn’t have agreed to it if Kabali had not taken Amutha in the climax party and made her to meet Tony and Veerasekaran. This makes a perfect circle of love- the antagonist tried to destroy Kabali’s family, and now in the end after long search, he is reunited with his family. The end meeting honors the long search.

Before 25 years

"You might be bit confused, who is Tamilnesen and who is Tamilmaran!"

I was relieved to see that this film didn’t have that clichéd dialogue, “25 varusathuku munnala”, and take us back to the flashback with songs and fight. They did this by Kabali narrating his past story to the school students; back and forth story telling is the fine montage, especially, when Kabali meets Tamilnesen and Tamilnesen addressing the crowd. As both the scenes intercut each other along with the present day Kabali, I can only remember the editing of Thelma Shoonmaker of Scorsese’ The Departed.

Alternate Voices

When K. Balachander used to refer Bharathiyar in his films, people had no problems, but when Ambedkar is referred then people oppose or don’t like it. Here, I quoted Balachander and Bharathiyar only as a reference to make my point, as there are other directors who used other castes and their affinity towards them in the films. Once Kodambakkam was filled with Devar\Ejaman kadali manu, Gounder Thundu, Nattamai Kuthura Vandi, Naicker Vaaku, Periya Gounder Ponnu…. a film was named as Metukudi. You can say, these films didn’t propagate castesim, I disagreed or will take your answer with a pinch of salt. 

By celebrating the above the films, what makes your to close your nose and ear when someone talks about the oppressed caste in the system. Don’t bring your reservation tag arguments here; if you don’t know how government system works and the ill treatment done to the oppressed, then you are lacking in social-knowledge. Why are you allergic to see Malcolm X, Che Guevara, Ambedikar portrays in the film (BTW, there is Vivekananda pictures in the film too), if you are a so-called “proud hindu”, why are you allergic to hear about Mohandas and Nehru. Why aren’t you open to hear alternate voices?

Reserved minds can’t understand reservation! - @iamvariable

**Post and the above meme by the blogger

எங்கும் நடக்கலாம்

**இந்தியாவின் ஒரு பெருநகரத்தில்**

வைத்த கண் வாங்காமல் தனது laptopன் வலதுப்பக்க மூலையில் இருக்கும் chat windowவை பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள் ப்ரியா.

“இப்படியே Sunday eveningக ஓட்டிருவோமா ?” என்று சொல்லிக்கொண்டு அறையினுள் வந்தான் ரகு.

ப்ரியா அவனுக்கு பதில் சொல்லாமல் laptop screenனையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள்.

“யாரு.. உங்க பாஸ்ஸா?”

“ம்ம்”

“காலையில் இருந்து நாலு தடவை பேசியாச்சி திருப்பவும் என்ன ?”.

“வேற என்ன complaint raise பண்ணவேணாமுன்னு சொல்றாரு..”

“சரின்னு சொல்லிட்டு offlineல வா. நமக்கு இருக்குறது ஒரு நாள்தான் free. இதுல இந்த tension தேவையா! வீட்டுக்கு things வாங்கணுன்னு சொன்னயில்ல. வா உன் favorite LB storesகு போவோம்..”

“நீங்க garageல் இருந்து காரை எடுங்க நான் two minutesல வரேன்”

***

**இந்தியாவின் ஒரு சிறுநகரத்தில்**

கண்ண திறந்ததும் இருட்டா இருந்திச்சி. எங்க இருக்கோமுன்னு தெரியல. எங்கயோ படுத்துட்டு இருக்கோமுன்னு தோணிச்சி. ஆனா எந்த எடமுன்னு தெரியல.. எழக்கூட முடியல.

“அம்மா.. மா..”ன்னு கத்தினேன். பதில் வரல. தீடிர்னு ஒரு கை என் வாய முடிச்சி. என்னால கத்தமுடியல. யாரோ என் மேல படுத்த மாதிரி அழுத்தினாங்க. படுத்த உருவத்தில் இருந்து வேர்வை கலந்த பாண்ட்ஸ் பவுடர் வாசம் வந்திச்சி. எனக்கு மயக்கமா வந்துச்சி. கொஞ்ச நேரம் கிழிச்சி அந்த உருவம் அற கதவை திறந்துச்சி.

மச்சு வீட்டு ஐயா!. 

“ஐயா”னு கத்தினேன். அவரு என்ன திருப்பி பார்த்துட்டு போயிட்டாரு.

இதுதான்மா நடந்துன்னு நான் கூறி முடிக்கையில் அம்மா தலையில் அடித்துக்கொண்டாள்.

“எழவு எடுத்தவளே. நீ எதுக்குடி அந்த வுட்டுக்கு போன”

“மாலதி கிட்ட வீட்டு பாடம் வாங்க”

“போதும் நீ படிச்சி கிழிச்சது. இனிமேல் அவங்க வுட்டுக்கு போன கால ஒடிச்சிடுவேன்”

“ஏன்மா..”

அம்மா கையில் இருந்த காபி டம்ளரை என் மேல் வீசி எறிந்தாள். அவள் கோவப்படுபவள் அல்ல. எனக்கு புரியவில்லை. கொஞ்ச நாள் கழித்து எனக்கு ஜொரம் வந்தது.

***

நேரிசல் இல்லாத அந்த ஞாயிறுகிழமை சாலையில் வண்டியை உருட்டிக்கொண்டிருந்தான் ரகு. ப்ரியா ஏதோ யோசனையில் இருந்தாள். வண்டி 90 நோடிகள் ட்ராஃபிக் சிக்னலில் நின்றது.

“மறுபடியும் என்ன யோசனை”.

“ம்ம் வேற என்ன..”

“அதுதான் complaint பண்ணலேன்னு சொல்லிட்டியே”

“இது மூணாவது தடவ ரகு!!”

“அவ்வளவு பெரிய position இருக்கிறவன் தப்பு பண்ணுறதுக்கு முன்னால யோசிக்கணும்”

“நாளைக்கு ஒரு வேள எனக்கு நடந்தால்?”

ரகு மவுனத்தை பதிலாகத்தந்தான். ப்ரியா தொடர்ந்தாள், “CTOவாச்சே.. வேளியில தெரிஞ்சா company மானம் போகும்!!”.

“அதுக்குதான் உன் பாஸ் அவனை statesக்கு அனுப்பபோறாங்களே”.

“அங்க போய் இவன் சும்மாவா இருப்பான. சிலுமிஷம் பண்ணா இண்டர்நேஷ்னல் issue ஆயிடும்”.

“அந்த பொண்னு பூஜா?”

“அவ பயந்து வேலைய விடுற stageல இருக்கா. ஆனா ஒரு மெயில் Employee Voice DLக்கு போட்டா போதும் எல்லாம் over..”

“உன்னோட team நீதான் decide பண்ணணும்” என்றான் ரகு.

கார் LB stores முன்னால் நின்றது.

***

”வாங்க சார்”.

“தேவி மூணு நாளா ஸ்கூலுக்கு வரல.. உடம்பு செரியில்லேன்னு மாலதி சொன்னா..”

“ஆமா ஜொரம்.. உட்காருங்க..”

சார் குரல் கேட்டதும் நான் அறையில் இருந்து வெளியே வந்தேன். அம்மா சாருக்கும் தெரியாமல், எதுவும் சொல்லாதே என்பது போல் கையால் சைகைக் காட்டினாள்.

“என்னாச்சு தேவி”னு சார் கேட்டதும் மளமளவேன்று என்னை அறியாமல் அன்று மச்சு வீட்டில் நடந்தது அத்தனையும் கூறிவிட்டேன்.

“போலீஸ் கிட்ட..” என்றார் சார்.

அம்மா கையெடுத்து கும்மிட்டாள், “அவங்க பெரிய எடம், அதும் ஐயா மேல எப்படி சார்” என்றாள்.

சார் ஒண்ணும் சொல்லல, “உடம்ப பாத்துகோன்”னு என் கிட்ட சொல்லிட்டு போயிட்டார்.

***

திங்கட்கிழமை காலை என்ற பரபரப்பு எதுவும் இல்லாமல் ஆப்பிஸ் கொஞ்சம் மந்தமாக இருந்தது, ப்ரியா அதை உணர்ந்தாள். பூஜாவின் முகம் வழக்கத்தைவிட இரண்டு சுற்று மேக்கப் குறைவாக இருந்தது. மேலும் அவள் முகம் வெளிரி இருந்தது. அவளுடன் பேசலாம் என்று ப்ரியா எழுந்தபோது கிஷோர் (பாஸ்) தனது அறையில் இருந்து வந்தார்.

“ப்ரியா எல்லாம் settled கணேஷ் யுஸ்க்கு பேக் பண்ணியாச்சு. அடுத்த மாசம் அவன் போயிடுவான்” என்றார் கிஷோர்.

“அப்போ பூஜா ??”

“அவ…. அவங்கதான் resign பண்ணுறாங்களே” என்றார். அவர் மொபையில் போன் அலறியது.

“I have to take this” என்று செல்லிட்டு அவருடைய அறைக்கு சென்றார்.

Laptopன் வலது ஓரத்தைப்பார்த்தாள் ப்ரியா. மனதிற்குள், ”ஹம்..பதினோன்னுதான் ஆவுது”. என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் குழப்பமான மனநிலையில் இருந்தாள். Hand bagல் இருந்த அவளது போன் அலறியது. எடுப்பதற்குள் கால் கட்டாகிவிட்டது. Bagல் நேற்று LB storesன் bill இருந்ததை கவனித்து அதை எடுத்துப்பார்த்தாள்.

***

இரண்டு நாள் கழித்து சார் வீட்டுல நான் டிவி பார்த்துக்கொண்டிருக்கும் போது தெருவில் ஒரு சலசலப்பு. நாலு வீட்டு தள்ளியிருக்கும் மச்சு வீட்டுக்கு முன்னால போலீஸ் ஜீப் இருந்தது. அவங்க கூட சாரும் அம்மாவும் எதோ பேசிகிட்டு இருந்தனர். நான் ஓடி போய் அம்மாவ கட்டிபிடிசிக்கிட்டேன். ஐயா போலீஸ் கூட போயிட்டாரு. அவங்க அப்பத்தா என் அம்மாவ கெட்ட கெட்ட வார்தையா திட்டினாங்க. எங்க மேல மண்ண வாரிப் போட்டாங்க.

இதேல்லாம் நடந்து சில வாரம் கழித்து அம்மா ஒரு துணி மூட்டையுடன் என்ன சார் வீட்டுக்கு கூட்டிட்டு போனாங்க.

“சார் யாருக்கு தெரியாம இருந்திருந்தா நல்லா இருந்திருக்கும். இப்போ தெனமும் எங்கள இந்த ஊரு ஏசுது” என்றாள் அம்மா.

“கொஞ்ச நாளுள எல்லாம் சரி ஆயிடும்”.

அம்மா அழுதுக்கொண்டே “இல்ல சார் நாங்க இந்த ஊருல இருந்த எங்கள இவங்க கொன்றுவாங்க.. இல்ல தற்கொல பண்ண வெச்சிடுவாங்க… நாங்க ஊரவிட்டு போறோம்”.

***

பில்லின் மேல் Lakshmibai Stores என்று ஆங்கிலத்திலும் ஹிந்தியிலும் கடையில் பெயர் கொட்டை எழுத்தில் இருந்தது. அதைப்படித்துவிட்டு ஒரு பொறி தட்டியதுப் போல் தனது மெயிலை open செய்தாள். அடுத்த அரைமணி நேரத்தில் கிட்டத்தட்ட நூறு வரிகளுடன் ஒரு மெயில் அவளின் sent itemsல் Employee Voice என்ற இமெயில் முகவரிக்கு சென்றிருந்தது.

அந்த மெயிலில் Devi Priya என்ற தனது முழுப்பெயர் இருக்கிறதா என்று பார்த்துக்கொண்டாள்.

***

சார் யோசித்தார்.. “சரி, அப்போ பட்டணத்துல இருக்குற என் அக்கா வீட்டுக்கு போங்க. தேவி அங்கேயே படிக்கலாம். நான் நாளைக்கு போன்ல சொல்றேன். எதுக்கும் ஒரு கடிதாசி எழுதி தரேன் சரியா” என்றார். 

அம்மா தலை அசைத்தாள். 

லட்சுமிநாதன் என்று தனது பெயரை அச்சாக கையேழுதிட்டு ஒரு கடிததை அம்மாவிடம் கொடுத்தார்.

***

**Illustrations along with the story by the blogger.

After The Floods

Anthology என்பதை ஆங்கிலத்தில் “Collection of literary passages” என்பார்கள், தமிழில் இதை “இலக்கிய தொகுப்பு” என்று கூறலாமா?. இங்கு இலக்கியம் என்பது கதை அல்லது கவிதை இரண்டையும் குறிக்கும்.

கடந்த ஆண்டு சென்னை மற்றும் தமிழகத்தில் உள்ள சில பகுதிகள் பெரு மழையால் வெள்ளத்தில் பாதிக்கப்பட்டது. அதை மைய்யமாக கொண்டு, The Chennai Bloggers Clubல் உள்ள வலைப்பூவில் எழுதுபவர்கள் எழுதியுள்ள 21 கதைகளின் தொகுப்புதான் After The Floods.

21 கதைகளை, சிறுகதை அல்லது சிறிய கதை என்ற வகையில் பிரிக்கலாம். பெரும்பாலான கதைகள் வெள்ளத்தின் போது எழுந்த மனிதாபிமானத்தை பின்னனியாக வைத்து எழுதியுள்ளனர். ஒரு காதாப்பாத்திரம் வெள்ளத்தில் சிக்குகிறது ஒரு காதப்பாத்திரம் அவர்களை காப்பாற்றுகிறது. சூழலும் களமும்தான் மாறுகிறது. இப்படி கதைகள் சிறிய கதை என்ற வகையில் இருக்கிறது (சிறுகதை அல்ல).

அடுத்தடுத்து வரும் இப்படியான கதைகளைப் படிக்கும் போது ஒரு வித அலுப்புத்தடுகிறது. Message அல்லது கருத்து செல்வது போன்று உள்ளது.

சில முயற்சிகள் மாறுபட்டுள்ளது. சாய் ஸ்ரீராம் எழுதியுள்ள 1.9.8.9 (ஆம் இது கதையின் பெயர்), இன்ன வரை எனக்கு இந்த கதை புலப்படவில்லை. அதனால் இதற்கு புத்திசாலித்தனம் என்ற சாயத்தைப் பூசி நவராத்திரி கொலுவின் மேல் படியில் வைத்துவிடலாம். கவிப்பிரியா மூர்த்தியின் CHENNAI 600013 மற்றும் க்ளெமெண்ட் வில்லியம்ஸின் The High Riseசும் சென்னை மக்களிடம் இருக்கும் வர்க்க பேதங்களை நினைவுப்படுத்துபவையாக உள்ளது.

ஒரே மாதிரியாக போகும் கதைகளுக்கு நடுவே கார்த்திக் பசுபதியின் Lucky Who என்ற கதையில் 2000 ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன் இருந்து வரும் ஒரு முனிவர், சென்னை வெள்ளத்தில் இரண்டு சூப் பாய்சை சந்திப்பது நகைச்சுவையாக உள்ளது.

எந்த விதமான message/கருத்து சொல்லாமல் ஸ்ரீலட்சுமி இந்திரசேனனின் Rains, Dairymilk, Chocolates and Us என்ற கதையில் காலில் ரெக்கை கட்டி எப்போதும் பறக்கும் கணவன் மனைவி வெள்ளத்தால் வீட்டில் அடைப்பட்டு தங்கள் அன்னியோனியத்தை எப்படி வளர்த்துக்கொண்டார்கள் என்று கொஞ்சம் பூசுனாப்புல சொல்லப்பட்டுள்ளது.

வெள்ளம் வந்தது fact, மனிதநேயம் எழுந்தது fact, இதையெல்லாம் ஆவணப்படுத்திய கதைகள் வெள்ளத்திற்க்கு காரணமான மனிதனின் பேராசை, அரசு மற்றும் அதன் இயந்திரங்களின் கையாலாகத்தனத்தைப் பற்றி கேள்விக்கேட்டிருந்தால் இந்த anthology முழுமை அடைந்திருக்கும்.

எல்லா கதைகளைப்பற்றியும் இங்கு எழுதினால் நீங்க தூக்கியடிச்சிட்டு போயிடுவீங்க, அதனால் இந்தப் புத்தகத்தை இங்கு வாங்கி படிக்கவும்- http://sixthsensepublications.com/index.php/after-the-floods.html

Goodreads - https://www.goodreads.com/book/show/30761771-after-the-floods

நீ என்ன பாரதி கண்ட புதுமைப்பெண்ணா !!

”ரே ரே ரே ரஃபுதார்.. ரே ரே ரே..” என்று போன் அலறியது. Displayவில் ஜானகி அம்மா சிரித்துக்கொண்டிருந்தார்.

“ஹலோ..”

”நேத்திரா, என்ன தூக்கமா”

“ம்ம்.. எப்படிமா ஒரே ஹலோவுல நா என்ன பண்ணுறேன்னு கண்டுபிடிக்குற..”

”நாளைக்கு வீட்டுக்கு வந்ததும் சொல்லுறேன். தைரியா கிண்டி வந்துட்டான். அவனுக்கு கால் பண்ணி நம்ம வீட்டுக்கு வர வழி சொல்லு”

“மா.. GPS use பண்ணி வந்துடலாம்மா.. மாமாதான் US-ஸில் இருந்தாருன்னு சொன்னே. இது கூடவா தெரியாது”

“அவனுக்கு இதுயெல்லாம் தெரியும தெரியாதானு எனக்கு தெரியாது..”

அம்மவிடம் பேசும் போது மாமாவிடம் இருந்து 2nd call வந்தது. 

தைரியநாதன் அம்மாவின் தம்பி, எனக்கு மாமா. மத்திய அரசுல வேலைப்பார்த்தார். ஏதோ பெரிய அதிகாரியாம். அவரு பையன், மஞ்சு என்ற மஞ்சுநாத். அவன் அமெரிக்காவில் settle ஆனா பின் மாமா விருப்ப ஒய்வுப்பெற்று கலிபோர்னியாவில் ஆறு மாசம், பெங்களுரில் ஆறு மாசமுன்னு இருப்பார். எனக்கு மஞ்சுவை கல்யாணம் கட்டிக்கொடுக்க வேண்டும் என்று சில காலமாக அம்மா சூசகமா சொல்லிகிட்டுவறாங்க. எப்போதும் சதாப்தியில் வரும் மாமாவும் அத்தையும் இந்த தடவை காரில் வறாங்க. 

ஒரு வழியா போனில் directions கொடுத்து அவர்கள் வீட்டுக்கு வந்தார்கள். வந்த வேகத்தில் மாமா, “என்ன apartment இது godown மாதிரி இருக்கு, அந்த பழைய வீடே தேவல. I don’t like it”

“வீட்ட மாத்தும்போது என் கிட்ட செல்லியிருந்தா என் தம்பிகிட்ட சொல்லி சோழிங்கநல்லூர்ல..” என்று சொல்லிக்கொண்டிருந்த அத்தையை மடக்கினர் மாமா.

”ஹும் உன் தம்பியா.. பெரிய தம்பி.. நம்ம சென்னைக்கு வாரோமுன்னு தெரிஞ்சும் ஊட்டிக்கு outing போயிட்டான். Useless fellow.”

”அவன் என்ன பண்ணுவான் அவனுக்கு மூணு நாள் செர்ந்து லீவு வரதே கஷ்ட்..”

மாமா அத்தை சொல்வதை காதில் வாங்காமல் என்னைப்பார்த்து, “அவன்தான் அப்படி.. உங்க அம்மாவுக்கு அப்படி என்ன வேலை..”

நான் பதில் சொல்லும் முன் அத்தை குறுக்கிட்டு, “அதுதான் election duty இருக்குனு போன்லியே ஜானகி சொல்லிட்டாளே”

இப்படிதான் அவர்களே கேள்விக்கேட்டு அவர்களே பதில் சொல்லிப்பாங்க. எனக்கு அம்மா வழி சொந்தம் என்றாலே அலர்ஜி. இப்பேல்லாம் அமெரிக்கா பீத்தல் வேற.

”Trainலில் வந்திருக்கலாமே மாமா ?”

“அமெரிக்கவுல long drive போய் பழகிடுச்சு. பெங்களுர் டூ சென்னையெல்லாம் ஒரு தூரமே இல்ல”

வழக்கம்போல எல்லா பெங்களுர் வாசிகள் போல சென்னை வெயிலை கடித்துக்கொண்டார்கள். 

“சரி, நாளைக்கு காலையில் மகாபலிபுரம் போவோம். வரும்போது சாய்ந்திரம் திருவல்லிகேணி, மையிலாபூர், வடபழனி கோயிலுக்கு போகலாம். என்ன Nathan ப்ளான் எப்படி?”

“அத்த Nathanஆ?”

“ஆமாம், அமெரிகாவில் இவரு பேரு நாதன் இல்ல Nathan..”

“ஹி ஹி ஹி… “ என்று அசட்டு சிரிப்பு சிரித்துவிட்டு மாமா தொடர்ந்தார், “Perfect plan. கால ஒன்பது மணிக்கு கிளம்பலாம். What you say Nethra ?”

“மாமா நாளைக்கு எலக்‌ஷன்… நான் வோட்டு போட போகணும்”

“ம்ம்ம் ஏதோ உன் ஒரு வோட்டுல தான் யாரோ ஆட்சிய பிடிப்பாங்க போல!!” என்றாள் அத்தை.

மாமா, “கருணாநிதியோ ஜெயலலிதாவோ யாரோ ஒருத்தர்தான் வருவாங்க. What is the big deal!”

“இல்ல மாமா எட்டு மணிக்கு போலிங் ஆரம்பிச்சிடும். பக்கத்து ஸ்கூல்லதான் பூத்…”

“என்னமோ பண்ணு..”

இரவேல்லாம் இப்படியே questions and suggestionsசாகவே இருந்தது. அம்மா சொன்னாங்கனு எல்லாத்தையும் கேட்டுட்டு இருந்தேன். 

--

விடிந்தது வாக்களித்துவிட்டு வந்தேன். மாமாவும் அத்தையும் பார்கிங்கில் readyயா இருந்தனர்.

“யாருக்கு வோட்டு போட்ட நேத்திரா”.

அத்தை, “சொல்லாத சொல்லாத. Nathan this is secret”.

அடுத்த அமேரிக்க பீத்தல்- ”என்ன secret. சரி எனக்கு left-hand drive பண்ணி பழகிடுச்சு. உங்க ஊர் trafficகில் நீயே வண்டிய ஓட்டு” என்று சொல்லி என்னிடம் சாவியை குடுத்தார்.

மகாபலிபுரம் எவ்வளவு தடவ பார்த்திருந்தாலும் எதாவது reason சொல்லி கால்ல ரெக்கையக் கட்டிட்டு இவங்களுக்கு எங்கயாவது சுத்தணும். இப்போ புதுசா வாங்கிய DSLR-ரை test பண்ணாணும். வழியேங்கும் அமேரிக்க, DSLR, மஞ்சு, Heathrow airport என்று கதைகள் சொல்லிக்கொண்டுவந்தனர்.

ஐந்து மணிக்கு மீண்டும் சென்னை. முதலில் திருவல்லிகேணி. கோயிலுக்குள் நுழைந்ததும் மாமா, “எவ்வளவுதான் நாம வேளியில சுத்தினாலும் கோவிலுக்குள்ள வந்த ஒரு அமைதி”.

“அது அவங்க அவங்க மனசு பொருத்தது” என்றேன்.

“இருந்தாலும் temple is special. Don’t compare it with others”

“ஒரே எண்ணம் இருக்குறவங்க ஒரு எடத்துல ஒண்ணாயிருந்த அங்க ஒரு positive force இருக்கும். உதாரணத்துக்கு சினிமா தியேட்டர். So எண்ணம்தான் முக்கி..”

“கோவிலும் சினிமாவும் ஒண்ணா. இது நம்ம கலாசாரம்”

“சினிமாவும் நம்ம கலாசாரத்துல இப்போ ஒண்ணாயிடுச்சு மாமா”

”உங்க வாதத்தை வீட்டுல போய் வெச்சிக்கலாம். போசாம வாங்க” என்றாள் அத்தை.

கடைசியாக வடபழனி கோயில். அன்னிக்கு ஏதோ விஷேசம் போல. பல்லாகுல சாமி சிலைய தூக்கிட்டு கோயில சுத்தி வந்தாங்க. 

”ஆஹா என்ன தரிசனம்” என்று கூறி அத்தை கன்னத்தில் போட்டுக்கொண்டாள். எனக்கு பல்லாக்கு தூக்குபவர்களைப் பார்த்ததும் பரிதாபமாக இருந்தது. சாமி சிலையுடன் ஒரு ஆசாமியும் மேலே இருந்தார்.

கோயிலை மூன்று முறை சுற்றினார்கள். என்னையும் கூட சுற்ற சொன்னார்கள்.

“இவ்வளவு கஷ்டப்பட்டு பல்லாக்க எதுக்கு தூக்கணும்” என்றேன்.

மாமா, “சாமிக்கு செய்யணும்னா புண்ணியம் பண்ணியிருக்கணும்”

“இதுல பாவம் புண்ணியம் எங்க இருந்து வருது. சாமி சிலைய விட ஆசாமிதான் weight-அ இருக்கார்”

மாமாவின் முகம் மாறியது, “ஒழுங்க இன்ஜினியரிங் இல்ல கம்பூய்ட்டர்ஸ் படிச்சுட்டு இந்நேரம் அமேரிக்கவுல இருந்திருக்கலாம். அதவிட்டு English literature, journalismனு கண்ட புக்ஸ் படிச்சி உன் அப்பா புத்தி அப்பாடியே..” என்று கூறிமுடிப்பதற்குள் அத்தை குறுக்கிட்டாள்.

“இவளுக்கு என்ன தெரியும் சின்ன பெண்ணு”

காரை எடுக்க சென்றோம். எப்போதும் பேசிக்கொண்டே இருக்கும் மாமா silentஆக வந்தார். 

காரில் அமர்ந்தபின் மாமா, “நீ என்ன பாரதி கண்ட புதுமைப்பெண்ணா !!”.

“இப்போவறைக்கும் இல்ல. ஆனா இருந்த என்ன தப்பு”.

“இல்ல… அவரு மாதிரி எதாவது புரட்சி பண்ணப்போறிய”

”அவரு என்ன புரட்சி பண்ணாரு ?”

கொஞ்சம் யோசித்தவர், “அதுதான்.. பாட்டு எழுதினாரு.. கதை எழுதினாரு.. அப்புறம் செரியில் இருக்குறவங்களுக்கு பூணல் போட்டாறு..”

“அதுக்கு பதில, அவரு வீட்டுப்பக்கதுல இருக்கும் பசங்களை பிடிச்சி சாக்கடை அள்ள வெச்சிருக்கலாம். அது இத விட புரட்சியாயிருக்கும்” என்றேன்.

இதை கேட்டதும் பின் சீட்டில் இருந்த அத்தை “what tha..” என்று கூறி நிருத்திக்கொண்டாள்.

மாமா, “நீ உங்கப்பனேதான்”.

காரை சரவண பவன் பார்கிங்கில் நிறுத்தினேன். யாரும் இறங்கவில்லை.

மாமா, “நீ சரிப்பட்டு வரமாட்டே. மஞ்சுவுக்கு வே..”

வழக்கம்போல் அத்தை குறுக்கிட்டு, “Nathan, என்ன சொல்லணுமோ ஜானகி கிட்ட சொல்லுங்க”

மூன்று பேரும் இறங்கி ஓட்டலுக்குள் சென்றோம்.

---

***Above art work is also by the blogger

Angels of the Universe ( Iceland, 2000)

Country Series – This will feature countries from alphabetical order, A to Z. One film from a country will be written. Next in the series will be from K...

Earlier Posts - Afghanistan, Burma, Columbia, Denmark, Egypt, Fiji, Georgia, Hong Kong, Jamaica

---

Icelandic cinema is not much talked or seen (Not sure about film circles, I can only talk for myselves). I picked it to see its landscape, but to my bad luck, most of the film is set indoors. 

"The headache is in your heart", this is what the doctor says to Paul after examining him. Paul had just had a breakup from his lover Dagay. She rejects him. Tamil films had talked more about love and its failure. Our heroes lose their ability of cohesive thinking, but that delirious state would have caused by the external factors like in films- Sethu or Kadhal. 

In reality, it seems the external factors are not needed to stir the brain cells. The causes vary- Ex.- When you lose something close to your heart, you get upset [I'm not a medical researcher] . This therefore affects the thinking process. Here the relationship breakup causes Paul to lose his mind. Diagnosed as schizophrenia, he starts to react odd and then he is put into a psychiatric asylum. 

Science say Art therapy can be used to cure schizophrenia; irony here is Paul is an artist and a drummer. In the asylum, Paul, befriends, Oli- Who is a guitarist and a song writer. Oli feels the Beatles had stolen his songs telepathically. Viktor- a fascist sympathizer, who sign cheques as Adolf Hitler. 

I have never seen a story, were a female becomes mentally ill after a breakup or lost love. May be all love stories are written by males or are men (conditions apply) only physically strong while comparing with women. 

It is a confusing genre, the film starts as a drama and as in when Paul moves to asylum it becomes a comedy- may be it is black comedy with bright lights!

---